Komsomol poeması: Redaktələr arasındakı fərq

Silinən məzmun Əlavə edilmiş məzmun
Redaktənin izahı yoxdur
Teq: 2017 viki-mətn redaktoru
Sətir 1.459:
- Cəlal, mən gedirəm! - deyir Bəxtiyar.
Əl verib ayrılır o əziz dostlar.
Humay yenə düşünür
Humay buxarının qabağında tək,
Dikilmiş gözləri ocağa sarı.
Dağların ayazlı, quru ruzgarı
Vaxtsız qonaq kimi birdən əsərək.
Döyürdü qapını.
Humay qəmlidir.
Yorğun nəzərləri azca nəmlidir...
"Nahaq qız yarandım mən bu dünyada,
Dikib gözlərimi bu təmiz ada...
Nə məclis görürəm, nə toy, nə də yas,
Ayaqlar altına düşən bir palaz..."
"Nə deyim, haqlısan bəlkə də, Cəlal,
Əlindən gəlirsə, elçi göndər al"
- Sözləri Humayın yadına düşür,
Sınıb qol-qanadı yanına düşür...
"Gör nələr demişəm, gözlərdən iraq!
Bir mənim ağlımın kəmliyinə bax!
Nə qədər olsa da, o, yad oğludur,
Nədən bilirəm ki, fikri doğrudur?
Bəlkə də aldadır Cəlal könlümü?
Mənim də dünyadan nəsibim bumu?
Ah, onu gördükcə at belində mən
Ağacda yarpaq tək əsirəm bəzən
Sözünü qaytarsam zorla aparar,
Yalan çıxmağımın qorxusu da var...
Babam da bir yandan belimi qırır,
Çəkilib dağlara, coşub hayqırır.
Onun çörəyilə boy-başa çatmaq,
Sonra yad oğluna qoşulub qaçmaq
İlana döndərər yenə babamı,
Onun xəsyətinə şahiddir hamı.
Fəqət neyləyim ki, sevdim Cəlali,
Nə şöhrət, nə mənsəb, nə dünya malı
Görünməz gözümə..."
Humay dərindən
Bir nəfəs alaraq, fikirlərindən
Başım qurtarmaq istəyir bir az...
Şairim, indi də təbiəti yaz!
Bayaq pəncərədə səslənən külək
Xəstə uşaq kimi hey öskürərək,
Nəfəsdən kəsildi, lal oldu artıq,
Ulduzlar sayrışır, buludlar açıq,
Göylərin aynası ləkəsiz durur,
Xilqətin ən dərin mənası budur.
Humay pəncərədən baxır dışarı,
Ağarır süd kimi dağların qarı...
</poem>