İnsan (tapmaca)

Eyni adda digər əsərlər üçün dəqiqləşdirmə səhifəsinə baxın.

Tapmacalar İnsan haqqında Müəllif: Şifahi xalq ədəbiyyatı

Mənbə: Tapmacalar. Bakı,2004

<poem>

• Ağırlığın yer götürər,

Ruzisin Allah yetirər. (Yeni doğulmuş körpə).

• Ala qapı, zəncir sapı,

Beş budağı, bir yarpağı. (Əl).

• Alaca mənzər,

Dünyanı gəzər. (Göz).

• Altı inci, mirvari,

Üstü inci, mirvari, Arasında bir yarpaq. (Dil).

• Altı mərmər,

Üstü mərmər, İçində bir Bülbül oynar. (Dil).

• Altı çəpər,

Üstü çəpər, İçində qara quş səkər. (Qara göz).

• Babam məndən nar istər,

Yoxu bilməz, var istər, Sancılmamış qələmdən Dəriməmiş bar istər. (Övlad).

• Balaca baqqal,

Nə versən udar. (Ağız).

• Bel sapı, balta sapı,

Bir budaq, beş yarpağı. (Əl).

• Bir dərədə bir parça ət

(Dil).

• Bir donum var, tikişi yox.

(İnsan dərisi).

• Bir kaham var, qıraqları sədəfli.

(Ağızda dişlər).

• Bir kişi dağdan ilxı tökər.

(Baş tükünün qırxılması).

• Bir körpü altda iki yol.

(Burun).

• Biz biz idik, otuz iki qız idik —

Büzüldük, bir taxçaya düzüldük. (Dişlər).

• Cərgə-cərgə söyüdlər,

Beli bağlı igidlər. (Diş).

• Göydən düşdü, yapışdı.

(Ad).

• Gəl! gəl! deyərəm — gəlməz,

Gəlmə! gəlmə! deyərəm — gələr. (Dodaqlar).

• Qırmızı divar üstə ağ fərələr düzülüb.

(Damaq və diş).

• Mən baxaram o qaçar.

(Qulaq).

• Mən gedərəm, o da gedər.

(Kölgə).

• Mən gedərəm, o qalar.

(Ayaq izi).

• Nə baltadır, nə kərki,

Bütün kəsərdən iti. (Ağıl).

<poem>