Bənövşə zülfünü salmış gül üzrə ənbərin sayə

Bənövşə zülfünü salmış gül üzrə ənbərin sayə Müəllif: İmadəddin Nəsimi

Bənövşə zülfünü salmış gül üzrə ənbərin sayə,
Könül heyranü zar oldu bu reyhani-səmənsayə.

Lətafətdən edər əksi ləbin lə’li-bədəxşanə,
Zərafətdən urar tə’nə dişin lö’löi-lalayə.

Pərişanhal olmuşdur könül zülfün səvadından,
Bu divanə nədən düşmüş bu piça-piç sevdayə.

Əzəl nəqqaşı yazarkən cəmalın nəqşini, dammış
Qələmdən nöqteyi-ənbər bu gülbərgi-dilarayə.

Nə gül bitdi gülüstanda ki, bənzər uşbu rüxsarə,
Nə bir sərv ola bostanda ki, həmta qəddi-balayə.

Xəti reyhandürür gör kim, göyərmiş kövsər üstünə,
Və ya rüxündən ayətdir oxunmuş bədr ilə ayə.

Nə şirin şərhini eylər Nəsimi ləblərin, yarəb
Ki, məst olur həlavətdən bu tutiyi-şəkərxayə.