Bilməm kimə?

Bilməm kimə? Müəllif: Hüseyn Cavid

Çocuqluğumda eşitmişdim eşqin atəşi var,
Diyordular ki, o hər hanki qəlbə düşsə yaqar.
Bu incə söz o zaman pək tühaf gəlirdi bana,
Gülümsəyib də diyordum: zavallı insanlar!
Nasıl da hər sözə bel bağlayıb da aldanıyor?
Nədən bu eşq, əcaba, xalqı eyləsin bizar!
Bu yolda yansa da, qəhr olsa kimsə dönməz imiş!?
Demək, bu öylə bir əfsanədir ki, əfsunkar!
Şu sirri duymaq için uyqusuz qalıb, gecələr
Düşüncə ruhumu əzdikcə eylədim israr...
Şu vəqədən nə qədər keçdi bilmədim, bir gün
Önümdə ərzi-vücüd etdi bir mələkrüxsar.
Baqıb-baqıb duruyorkən sitəmli gözlərinə,
Yaşardı gözlərim, oldum o gündən eşqə düçar.
O gündən iştə bütün bənliyim əsir olaraq,
Onun xəyali-bədiiylə bir təsəlli arar.
Fəqət o nazlı mələk kimdi? Of, bilməm ki!
O bir pəriyyi-səmavidi: şuxü cazibədar.
Sən!.. Ah, əvət, o pəriçöhrə nazənin sən idin,
Səninlə ruhuma ilham olundu həp əsrar.
Nə var ki, bilməm o şahin baxışlı gözlərdə,
Gəlincə xatirə qəlbimdə bin cərihə açar.
Könül, bəlalı könül yadi-həsrətinlə sənin,
Gözəl mələk, gecə-gündüz yanar, yanar, sızlar.
Cihanda hər nə gözəllik təsadüf etsə bana,
Gözüm fəqət səni izlər, səninlə nəşə duyar.
Sən olmasan verəməzdim bən eşqə bir məna,
Bu yolda sən bana rəhbərsin, eyləməm inkar.
Bu yolda həp bana təlqini-hiss edən sənsin,
Könül fəqət səni sevməkdə bir səadət umar.
Əsiri-eşqini lakin unutma, insaf et!
O bir təbəssümə qane... o bir xəyalə qoşar.
Xəyal!.. Əvət, yaşatan yalnız əhli-halı odur,
Yaşarsa bir könül, az-çoq xəyal içində yaşar.