Bir səfilənin həsbi-halevdan

Bir səfilənin həsbi-halevdan Müəllif: Əbdülhaq Hamid Tərxan

Mənbə: Anar. Min beş yüz ilin oğuz şeri. Antologiya, I kitab (az.). Bakı: "Azərbaycan". 1999. 2017-07-08 tarixində arxivləşdirilib (PDF). İstifadə tarixi: 2017-07-08.

Nə idim mən, nə təbii bir qız,
Bəlkə səhrada rəbii bir qız
Ən böyük zövqüm, ümidim, nəşəm.
Qırda seyran idi, hər gün, her dəm.
Düşünərkən o böyük səhrada
Məni xəlq eyləyəni tənhada
Duruyorken hərəketsiz, səssiz,
Yerə enmiş göyə bənzərdi dəniz.
Əksi təkbir ilə dolmuş dərələr,
Səcdə eylərdi bütün məşcəralər.
Şebi - mehtab doğar səni şəfəq,
Hər terəf nura olur müştəqrak
Axıyormuş kimi hər suda həyat,
Üzüyormuş kimi hər mehluqat
Uçacaqmış kimi əflake zemin
Halidən, mazi ile atidən əmin.
Qutlayın şövq ile soldan, sağdan,
Bir şətaratlə enərdim dağdan.