Erdi qulağıma səhər çün hayü huyi-meykədə
| Erdi qulağıma səhər çün hayü huyi-meykədə Müəllif: Həbibi |
| Mənbə: Həbibi (2006). Şeirlər (az). "Şərq-Qərb". Orijinal mənbədən 2017-04-27 tarixində arxivləşdirilib. Yoxlanılıb 2017-04-27. |
Erdi qulağıma səhər çün hayü huyi-meykədə,
Dər xastəm, kərdəm səfər ma niz suye meykədə[1].
Rəftəm dər an meyxanəra, didəm bəsi divanəra,
Hər dəm peyapey mikəşəd, əz xom səbuye meykədə[2].
Bir dəm təfərrüc eylədim, çün ol məqami-aliyi,
Dərhal məst etmiş məni gördüm ki, buyi-meykədə.
Piri-muğanın yüzünə tuş oldu ol dəm gözlərim,
Dedim: nədir rahi-nicat, ey abi-ruyi-meykədə.
Qıldı nəzər çün halimə, bir dolu sundu əlimə,
Dedi təbəssüm edərək: künci-kədüyi meykədə.
Ol cami çün nuş eylədim, bu əqli sərxoş eylədim,
Görüb təəccüb eylədi cümlə əhli-kuyi-meykədə.
Sən məntiqin dərsin mənə söyləmə, ey müfti, dəxi,
Hər müşkili təhqiq edər, çün güftü guyi-meykədə.
Şol Kəbəyi təzvir ilə, ey arizu edən kişi,
Olmaq dilərsən can əmin, et arizuyi-meykədə.
De Ruhi-Qüdsi bülbülə, taki edə hərdəm ğülğül,
Xamuş etməkdir müdam, gördün ki, xuyi-meykədə.
Etgil təharət, ey fəqih, qüsl eyləgil pakü lətif,
Xoş bu rəvan sovidürür çünki abi-cuyi-meykədə.
Təblü ələm meyxanəyə çək, gəl səhər dur şahvar,
Gördüm ki, çün eylər xuruş sümayi-nayi-meykədə.
Məndən eşit doğru xəbər, edəm sənə söz müxtəsər,
Sən, ey Həbibi, dur səhər, et cüstücuyi-meykədə.