Mǝni mǝhrum edǝn rüxsaridǝn zülfi-pǝrişandır

Mǝni mǝhrum edǝn rüxsaridǝn zülfi-pǝrişandır Müəllif: Saib Təbrizi

Mǝni mǝhrum edǝn rüxsaridǝn zülfi-pǝrişandır,
Bu dǝryayi-lǝtafǝt mövci-ǝnbǝr içrǝ pünhandır.
 
Əgǝr xürşidi-taban ilǝ sǝnsiz hǝmşǝrab olsam,
Lǝbi-lǝli-meyalüdi gözümğǝ qanlu peykandır.

Dǝdü-dami müsǝxxǝr eylǝyübdür cǝzbei-eşqin,
Dügün Mǝcnuni-şeyda başına çǝtri-Süleymandır.

Mǝni mǝkri-rǝqib avarǝ qıldı yar kuyindǝn,
Çıxaran Adǝmi firdosidǝn tǝzviri-şeytandır.

Qaçan aşiqlǝrin fikrinǝ düşdü ol ǝqiqi-lǝb
Ki, onun bir qara gözlülǝrindǝn abi-heyvandır.

Müsǝlmanam, deyir mǝstin, içir aşiqlǝrin qanın,
Mǝnǝm kafir, ǝgǝr ol düşmǝni-iman müsǝlmandır.

Mǝhǝbbǝt ǝhli hǝngi-camu nişati-dǝrdidǝn dönmǝz,
Neçün çǝksün xümar olkim hǝmişǝ içdigi qandır?

Mǝni-xaki nǝ tǝnha olmuşam Mǝcnun kimi rüsva,
Ki, ol dǝrddǝn fǝlǝk sǝngi-mǝlamǝt içrǝ pünhandır.

Fǝlǝklǝr qan içǝr gördükdǝ tǝcrid ǝhlini, Saib,
Ki, yuqsizlar hǝramilǝr göziğǝ tiği-üryandır.