Təhi görmən siz bəni, dost yüzin görüb gəldüm

Təhi görmən siz bəni, dost yüzin görüb gəldüm Müəllif: Yunus Əmrə

Mənbə: Yunus Əmrə, Əsərləri. Bakı: Öndər, 2004. (Tərtib edəni: Cəlal Bəydilli (Məmmədov))

  
Təhi görmən siz bəni, dost yüzin görüb gəldüm,
Baqi dövri-ruzigar dost ilə sürüb gəldüm.

Oldur söyləyən dildə, varlıq dostundur qulda,
Varlığum həb o eldə, bən bunda ğərib gəldüm.

Bəzirgənəm, məta’um çoq, destgimm, ustadum Həqq,
Ziyanı ım assıya cümlə anda dəgişüb gəldüm.

Yerü gög yaradıldı, eşq ilə bünyad oldı,
Toprağa nəzər qıldı, aqsurdı, durub gəldüm.

Gördüm yedi tamusın, anda səkiz uçmağın,
Qorqudan günahumı anda sızırub gəldüm.

İsa oldum qüdrətdən, bəhanəm bir övrətdən,
İnayət oldı Həqdən, ölü dirgürüb gəldüm.

Adem olub turmadm, nəfsüm boynm burmadın,
Yamldum buğday yedüm, uçmaqdan sürlüb gəldüm.

Musaylə Tura çıqdum, bin bir kəlimə dedüm,
Bu xəlq bizi nə bilsün, anda bilinüb gəldüm.

Nuh oldum tufan içün, çoq dunşdum din içün,
Duymayanın tağadan suya boğdurub gəldüm.

Yalan degüldür sözüm, baq yüzümə aç gözün,
Dəxi örtülmədi izüm, uş yoldan irüb gəldüm.

Cərcis olub basıldum, Mənsur oldum asıldum,
Həllac panbuğı kibi bunda atılub gəldiim.

Əyyub oldum tənümə, cəfa qıldum canuma,
Çığırdum Sübhanüma, qurtlar doyırub geldüm.

Zəkəriyyə oldum qaçdum, irdüm ağaca keçdüm,
Qanum dürt yana saçub, dəpəm dəldirüb gəldüm.

Yalunuz Sübhan idi, peyğəmbərlər canıdı,
Yunus xud pünhan idi, surət dəgşiriib geldüm,