Vətən mərsiyəsi

Vətən mərsiyəsi Müəllif: Namiq Kamal

Mənbə: Anar. Min beş yüz ilin oğuz şeri. Antologiya, I kitab (az.). Bakı: "Azərbaycan". 1999. 2017-07-08 tarixində arxivləşdirilib (PDF). İstifadə tarixi: 2017-07-08.

Vətəni həp boyamışkən qanə
Boylə durmaqmı düşər biganə?
Yürüyün bir daha bu meydanə
Harda olsa çıxacaq bir canə
Heyflər minnət edən insane!
Vətəni atəşə bizlər yaxdıq,
Yandı da seyrinə bizlər baxdıq,
Fəxr edib bir de nişanlar taxdıq,
Yaraşırmıydı bu heç mərdanə
Çalışıb bənzəməye şeytanə?
Vətəni düşmana təslim etdik,
Gözgörə milləti təsmim etdik,
Sanki hər vacibi tətmim etdik,
Çəkəlim bir nəzəri imanə
Bumudur layiq olan imane?
Vetəni düşmən əlində görmek,
Adəmi küfrə müşabihdir pək
Bundan əwəl ne şərəfmiş ölmək!
Bu gedişlə olacaq bütxanə
Məscidü Kəbəmiz, ey divanə!
Vetəni aldığı günler ecdad
Geri verməkmi üçündü o cihad?
Yad edin qanlanm eşq ile yad
Gəldi torpaqlan da efqanə
Dadrəs yoxmu deyir nalanə?
Veteni qana batırdı eğyar,
Ne çemen qaldı, ne bülbül, nə də xar.
Yoxmu heç bendələrinde bir ar?
Veqfi nəfs ede fedakaranə,
Qılıcm sallaya əhrarane?
Vətəni gülşen ikən qəbr etdik,
Her kəsi öhnəyə biz cebr etdik,
Aqibət öldü veten, sebr etdik
Boyləmi yardım olar üıvane
Dağ - daş ağladı yane-yane!