Vikimənbə:Günün mətni/fevral 19
Peyğəmbərin mədhi
İndoneziya nağılı
Yava adasında yoxsul bir kəndli yaşayırdı. Onun azacıq yerində təkcə bircə banan ağacı bitmişdi.
Bir dəfə kəndlinin daxmasının yanından üç yolçu: rahib, həkim və sələmçi keçirdi. Banan ağacını sələmçi birinci görüb, yoldaşlarına belə dedi:
– Biz üçük, kəndli isə təkdir. Biz onun şirin bananlarından dərib yesək, o bizə nə edə bilər ki?
Əli əyri adamlar da kəndlinin gözü qabağında onun yeganə ağacının meyvəsini dərib yeməyə başladılar.
– Hörmətli ağalar, siz nə edirsiz? – deyə kəndli ümidini itirmiş kimi qışqırdı. – Axı bu mənim bananımdır!..
– Sənin olanda nə olar ki? – deyə rahib arsız-arsız soruşdu.
– Banan bizim xoşumuza gəldi, odur ki, yeyirik, – deyə həkim əlavə etdi.
– Bizə mane olma, yoxsa, işin pis olar! – deyə sələmçi onu hədələdi.
“Onlar üçdür, mən isə təkəm, – deyə kəndli öz-özünə düşündü. – Güclə, zorla mən onlara qalib gələ bilmərəm. Ancaq belə də durub sakit-sakit onların mənim öz yerimdə ağalıq eləmələrinə baxa bilmərəm!”
Odur ki, üzünü çağırılmamış qonaqlara tutub dedi:
– Öz evimdə göylərin elçisini və məşhur həkimi görmək mənim üçün böyük xoşbəxtlikdir. Ancaq mən sizə lap mat qalmışam ki, sizin yanınızda sələmçi kimi alçaq bir adam da vardır. Bir baxın görün, o necə acgözdür: siz bananın birini dərənəcən o, beşini, həm də ən dəymişlərini dərir!
Rahib qəzəblənib dedi:
– Acgöz sələmçi, sən göylərin elçisinə qarşı hörmətsizlik etmisən! Əlimiz, ayağımız sənə dəyməmiş, tez buradan rədd ol get!..